Hutspot, boedhisme en klifjumpen

Op dezelfde dag als dat ik mijn laatste blog plaatste werd ik uitgenodigd door een paar labgenootjes (Usman, Rizwan, Hassan etc.) om 's avonds met ze te gaan eten. Dan mocht ik voor ze koken, op de manier zoals we dat gewend zijn in Nederland. Dat betekent dus, vrij weinig kruiden, zowiezo geen brood met aardappels en veel groente.

Ik had al eerder met ze gesproken over de Nederlandse keuken en wat eventueel mogelijk was om te maken hier in Pakistan, en ik kon niet veel authentiekers verzinnen dan (het o-zo vertrouwde) hutspot. Het bevat aardappels, en meer Oranje dan dat ga je niet vinden in elk ander Nederlands gerecht.

Met wat simpele ongemakken en onervaren koks als balast heb ik me die avond maar flink in het zweet lopen werken om zo eenieder te overtuigen van de geweldige Nederlandse keuken (want geef hoe, hoe briljant lekker is een goede stamppot?). En geloof 't of niet, maar het werkte. Stuk voor stuk vonden ze het allemaal erg lekker en werd het reservegerecht (roti met rund-iets) maar weinig aangeraakt. Nederland prachtland haha! Hier wat kiekjes:

We zijn op zaterdag met een hele groep naar Texila Museum geweest, een museum over de ruïnes van een oude beschavingen. En die beschavingen waren o.a. Boedhistisch, wat me toch wel enigzins verbaasde. Wat wel jammer was is dat je als buitenlander het 20voudige(!) betaald om het museum te mogen bezoeken. En om eerlijk te zijn, het stelde niks voor, en was ook echt niet meer waard dan 1,50e. Godsdienst is niet echt een vak dat op school gegeven wordt, noch aandacht aan besteed wordt op andere plekken, waardoor er ook vrijwel niemand ook maar iets zinnigs kon zeggen over wat we zagen.

Toegegeven is de onderwijssituatie in Pakistan niet heel sterk. Met een alfabetiseringsgraad van slechts 57%, en een school attendance rate van 66% helt dat ook allemaal niet heel erg mee. Daarbij komt ook nog eens de traditionele houding ten opzichte van gescheiden sekse, wat inhoudt dat jongens en meisjes gescheiden van elkaar worden onderwezen. In de steden wordt dit meestal niet gehanteerd, maar op het platteland nog wel, wat er helaas ook voor zorgt dat bijna twee keer zoveel mannen als vrouwen kunnen lezen en schrijven. Desalniettemin zijn er 224,000 studenten die een bachelor's of master diploma krijgen per jaar. Per jaar ja.

Maar goed, Texila museum. Een klein, muffig museumpje met giga veel beeldhouwwerkjes van allerlei formaten, van allerlei activiteiten en veel stupas. En uiteraard heel veel Boeddha's. Veel van de spullen komen van Jaulian, wat de overblijfselen zijn van een Boedhhistisch klooster ergens in de tijd 200 BC - 500 AC. En de bordjes vertelde precies wat je zag, maar verder geen betekenis, verhaal of verklaring waarom erbij. Jammer denk ik dan.

Desalniettemin werd er besloten om toch maar wat verkoeling op te zoeken en naar Khanpur Dam (uitspraak: Gaanpoer Dem). Daar hebben we eerst een stukje gevaren, en daarna hebben een paar van ons van een klifje afgesprongen. Wist je al dat Pakistanen over het algemeen niet kunnen zwemmen? Nou, ik ook niet. Dus dappere held Umair Hamid springt in het water met een reddingvest om, uiteraard nadat ik zeg dat 't allemaal niet zo moeilijk kan zijn met een vest. Maar goed, blijkbaar is het dat dus wel, want Umair had moeite om boven water te blijven en mijn geweldige groep 5 en 6 reddingszwemskills kwamen me nog goed van pas die dag haha. Uiteraard probeer je zo'n jongen aan te praten dat er met zo'n vest niet zoveel kan gebeuren enzo, maar ook maar enig idee van hoe hij moet zwemmen heeft hij compleet niet. We hebben in ieder geval goed gelachen in 't water.

Wat eigenlijk best wel bizar is aan dit blog, is dat er waarschijnlijk net zoveel Pakistanen als Nederlanders (en Belgen) zijn die dit zullen lezen. Ondanks de slechte vertalingen die google translate er af en toe uit spuit vinden de mensen die maar hier zien en spreken het blijkbaar ook helemaal geweldig om mijn ervaringen in woorden te zien staan. Zolang ze enig geklaag dat ik in mijn blog maar niet direct proberen aan te pakken vind ik alles best haha. Er is hier namelijk nogal de gewoonte om je uit te sloven voor je gasten, voornamelijk uit het buitenland. Dus als ik 't op een Nederlandse klaagsessie gooi, wat gewoon wel eens lekker is om te doen, word ik de eerstvolgende dagen aangesproken met de dwingende vraag of 't al mijn problemen zijn opgelost en of zij misschien daarbij mogen helpen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel fijn dat er mensen hier voor me klaarstaan als ik iets nodig heb, werkelijk waar. Maar ze maken van elke mug een olifant als het op dit soort dingen aankomt, en dat maakt ze soms stiekem een klein beetje opdringerig in die zin. Maar nogmaals, no offense [handsoff smiley].

Allah Hafiz (da-doei)

Poep en stage

DIT BLOG HEEFT HELAAS DE CRASH VAN REISMEE NIET OVERLEEFT.

Waar dit blog op neerkwam is eigenlijk perfect omschreven in de titel. Poep en stage. Ik heb behoorlijk wat last gehad van diarree de afgelopen 2 weken dat ik hier geweest ben, maar begin er inmiddels toch wel van af te geraken, gelukkig!

Ook is mijn stage in volle gang. Ik ben gevraagd om voor het bedrijf dat de officiele WK voetbal maakt, een algoritme te schrijven dat de afmetingen van de bal meet met een millimeter-nauwkeurigheid. Dit kan dan gebruikt worden om te checken of een bal toegestaan is om naar het WK gestuurd te worden of niet (of een ander evenement in de toekomst). Een erg tof projectje.

Volgende week zal ik gaan beginnen aan mijn echte stage, het bouwen van een autopilot in een radiografisch bestuurbare helikopter. Dat belooft wat.

DE ORIGINELE POST WAS WAT LANGER MET DETAILS HIER EN DAAR, ECHTER LAAT DE TIJD (EN ZIN) HET MIJ NIET TOE OM DE REST OOK TE SCHRIJVEN.

Van het goud in de beroemdheiddrup.

Afgelopen maandag werden Bill en ik meegenomen naar het (gouden) Marriotthotel in Islamabad. Wat een gigatent was dat, en wat een luxe. De reden dat we er heen gingen, samen met directeur Dr. Arshad van SEECS, was vanwege een workshopdiner van de "Entrepreneurship for Engineers and Scientists"-conferentie dat de hele afgelopen week heeft plaats gevonden. Oftewel, allemaal superslimme mensen bij elkaar gedrukt en samen met o.a. de ambassade van de VS mocht (lees:moest) je daar socialisen. Wat een toffe mensen waren dat allemaal zeg. Veel vrouwen, en veel mensen die duurzaamheidstudies hadden gedaan. In ieder geval een hoop mensen met een goede visie voor de toekomst. Daar kan ik nog wel wat van leren, met m'n 'ik weet niet wat ik wil'-attitude.

Uiteraard was vorige week ook het begin van mijn stage. Helaas komt mijn stagebegeleider, Dr. Irtaza pas de twaalfde juni weer op de universiteit, dus tot die tijd heb ik een tijdelijke stagebegeleider. Dr. Yasar, de man die ervan houdt veel en snel te praten, lang haar heeft en maar wat trots is dat hij zijn master (of doctoraal) in Japan heeft gehaald en daardoor nu vloeiend Japans spreekt. Maar verder is het een hele toffe meneer! Volgens velen zelfs een van de betere docenten.

Dr. Irtaza is alleen wel een van de weinigen met kennis van luchtvaarttechniek. En gezien hij er niet is, moet ik mij tot die tijd maar bezig zien te houden met andere dingen. Daarom werk ik nu aan een projectje voor het bedrijf dat de officiële wk-voetballen maakt. Die worden gewoon in Pakistan gemaakt! Mijn taak is nu dus om met behulp van een camera erachter te komen of een bal de goede maat heeft, en geen rare afwijkingen vertoont qua rondheid. En dat alles op een paar millimeter nauwkeurig. Met andere woorden, verdraaid lastig. Desalniettemin is het wel ironisch dat ik nu aan dingen werk die ik in mijn masterprogramma heb gezien en niet in mijn bachelor.

Ik had in mijn vorige blog beloofd dat ik nog wat zou zeggen over de universiteit zelf. NUST (National University of Science and Technology) is de grootste en hoogst aangeschreven universiteit van Pakistan. Met niet alleen campussen in Islamabad, zit NUST Pakistan ook in Karachi, Rawalpindi en Risalpur. En je moet nagaan dat deze universiteit pas net zo oud is als ik! NUST kan je zien als een joint-venture met het leger, die in eerste instantie NUST opbouwde om Pakistaanse militairen te trainen. Later heeft men er een publieke universiteit van gemaakt, maar nog steeds zijn de militaire roots goed terug te vinden.

Zo is er erg veel bewaking, en kom je het terrein ook echt niet op tenzij je daar de juiste bevoegdheden voor hebt (of bij de juiste personen in de auto zit). Verder heeft elk gebouw (zowel hostels, als student centres, als campussen/faculteiten) de nodige beveiliging staan. Naar mijn idee misschien niet altijd even fris en fruitig meer, maar het geeft wel een gevoel van veiligheid en goede organisatie. Ow, en ze zijn dol op prikkeldraad!

Voor NUST Islamabad zijn er per jaar ongeveer 25.000 aanmeldingen, met maar 400 plekken per faculteit (of campus zoals ze hier zeggen). Je mag dan ook niet exact kiezen wat je wilt gaan doen (je mag slechts kiezen of je een management-, medische- of ingeneursstudie wilt doen), maar op basis van je ingangstest wordt je bij een bepaalde studie ingedeeld. Sommige studies, zoals die van SEECS (school of electrical engineering and computer science) staan hoger aangeschreven, dus daar komen de beste 400 mensen terecht. De volgende 400 gaan dan naar chemical, of mechanical. En zo gaat het verder totdat alle campussen vol zitten. En dan worden er helaas elk jaar een groot aantal mensen afgewezen.

Islamabad zelf is ook erg jong. Ontworpen door een stel Europeanen (Griekse!) en gebouwd vanaf de jaren 60, is het een stad die opgebouwd is uit vierkanten sectoren. En elke sector is onderverdeeld in 4 kwadranten, met elk een eigen Markaz (markt) in het midden. En er is een grote markaz in het midden van de sector. Google maps laat de sectoren heel mooi zien. (NUST is H-12)

Maar ondanks deze structuur en organisatie op hoog niveau, is daar weinig van te merken als je door de stad rijdt. Nou ben ik als pussy-nederlander natuurlijk qua verkeer ook niet veel gewend (ik vind de steden in Frankrijk al een drama), maar het gaat er hier behoorlijk bizar aan toe. Toeteren is hier heel normaal, net als met je lichten knipperen. Daarmee wordt nl aangegeven dat je er graag langs wilt. Echte belijning bestaat niet of nauwelijks, behalve aan de zijkanten (en ook lang niet altijd). En er zijn maar zeer weinig regels. Voorrangsregels bijvoorbeeld, die hebben ze niet. "Eerst de één en dan de ander" luidt hier de vuistregel.

Ik moet wel zeggen dat het verkeer me op de een of andere manier fascineert. Omdat het zoveel anders is dan dat ik gewend ben (had ik aggressie al genoemd?) en omdat er zoveel verschillende soorten voertuigen en verschijningen rondrijden, -lopen of -huppelen raak je eigenlijk nooit uitgekeken. Kijk zelf en oordeel:

[videootje]

Dit videootje heb ik afgelopen weekend geschoten. Ik ben nl samen met Bill en Yousaf de Host naar Murree geweest, een populair toeristendorpje in de bergen ten noorden van Islamabad. De verkoeling was echt heerlijk. Even geen 35-40 graden, maar gewoon lekker 25-30. Dat deed me wel even goed! Hier wat fotootjes.

Het was trouwens erg grappig om te zien hoe graag mensen aandacht van zo'n alien als ik willen. Ik ben toch meermaals gevraagd om even op de foto te gaan. En Pakistanen hechten erg veel waarde aan handenschudden, dus ik denk dat ik zo'n 100 handjes wel heb geschud ofzo. Gekkenhuis!

Dit weekend zijn we ook de Margalla heuvels opgereden, en hebben we geluncht bij Munal. Geweldig uitzicht, en er speelde gezellige traditionele muziek. Dat wilt zeggen een kerel op een Tabla (twee bongo-achtige trommeltjes) en een kerel op een harmonium (een accordeon in pianovorm, met luchtpomp aan de achterkant), en die zong er ook bij =).

Zoals ik al eerder zei is de temperatuur hier hoog. Actief proberen te zijn met 40 graden is niet heel erg makkelijk. Ook slapen is niet heel chill, want alhoewel het wel een beetje afkoelt in de avond, is 28 graden geen abnormale zaak hier. Ik ben mezelf dus maar aan het aanleren om met mijn plafondventilator aan te slapen.

Gelukkig heb ik, als buitenlandse student een airco-apparaat gekregen - da's dat grote apparaat die in je op de foto's van mijn kamer kan zien in m'n vorige blog. Maar dat ding blaast alleen maar lucht van dezelfde temperatuur. Of dat dacht ik tenminste. Blijkbaar moet je water in zo'n apparaat gieten, ook al is daar geen opening voor. Weet ik veel hoe dat zo'n ding werkt! Gelukkig bracht Sohail, die me de eerste paar dagen een beetje wegwijs heeft gemaakt, me met veel gelach duidelijk dat ik toch een domme jongen was omdat ik dat niet wist.

Dus met wat koele lucht in mijn kamer erbij hoop ik dat ik het nog wel vol kan houden voor een tijdje. Ik heb nu in ieder geval wat verkoeling in mijn kamer, en er is me zelfs al aangeboden om naar een kamer op de begane grond te verhuizen. Dat schijnt nog koeler te zijn!

De volgende keer zal ik vertellen over hoe ik (hopelijk) van mijn al bijna een week lang durende diarree afgekomen ben. Ik zal de details dan wel een beetje achterwegen laten. Voor nu, nog een paar selfies en dan zijn we weer weg.

Toedels!

Ps: Voor de fotoliefhebber, ik houd mijn foto's bij op mijn google+ account (iets met veel ruimte enzo)

Welkom in Pakistan

Inmiddels zit er alweer bijna een week op dat ik in Pakistan ben, en ik heb gelukkig eindelijk de beschikking over een laptop. Tijd voor een update dus! Laat ik maar verder gaan bij mijn vlucht vanaf Qatar.

Ik zou om 21:00 vertrekken vanuit Qatar, maar door wat vertraging werd dat helaas 22:00, waardoor ik op een nog onorthodoxer moment zou aankomen in Islamabd. Dat was zo rond 3:05 lokale tijd. Zonder problemen geraakte in gelukkig door de douane en ook mijn backpack was netjes aangekomen, ondanks de transfer. Toen ik de terminal uit liep schrok ik me een hoedje. Er stond een hele groep jurken mij op te wachten, of althans dat dacht ik. (Technisch gezien is het een broek en een lang shirt, maar who cares). Toch keek iedereen glazig langs mij heen en er was niemand die probeerde mijn aandacht te trekken. Ook nadat ik een paar rondjes had gelopen was er totaal geen reactie. Het ergste was gebeurd: Ze waren me vergeten op te komen halen. Wat nu?

Met dat ik de terminal uitgelopen was werd ik al geholpen/lastig gevallen door meerdere taxichauffeurs, die me graag naar mijn bestemming zouden willen brengen. En na een tijd wachten en zoeken, en ook beseffen dat het eigenlijk niet heel handig was om geen telefoonnummer te hebben, besloot ik toch maar om in te gaan op een van die taxichauffeurs. Ik mocht dan wel niet weten waar ik moest zijn op de universiteit, en of ik uberhaubt op de universiteit mijn plekje zou hebben wist ik niet. Maar ik wist wel dat ik geen zin had om van 4 uur 's nachts, tot 10 uur 's morgens op een lelijk vliegveld te blijven, met op het eerste gezicht geen fatsoenlijke wachtruimtes.

Ik besloot dus maar om met de taxi naar de stad te gaan om daar maar een nacht in een hotel door te brengen. En dan zou ik de volgende dag wel dingen gaan regelen. Dus, ik loop naar de taxi, en vraag of we onderweg langs een pinautomaat kunnen rijden (die op t vliegveld werkte niet). "Allemaal geen probleem!" zegt hij, en na een paar politiecontroles kom ik gelukkig veilig aan in sector G-11, waar een, volgens de taxichauffeur prima hotel zou moeten staan. Na wat afdingen kan ik dan eindelijk in mn eentje genieten van wat rust en wat proberen te slapen. Uiteraard nadat ik de nodige mailtjes en facebookberichtjes heb verstuurd naar IAESTE Pakistan. (Tijd: 4:40)

De volgende ochtend (lees: een goede 4 uur later) schrik ik wakker en kijk beduusd om me heen. M'n telefoon knippert al. Blijkbaar kon Ayesha van IAESTE mij niet bereiken, omdat ik al mijn volledige beltegoed had verbruikt, en hollandsnieuwe een (kut)-regeling heeft dat je niet over je bundel heen kan/mag. Ik had dus al na telefoontje met iemand die ik toevallig op het vliegtuig had ontmoet (of beter gezegd zijn moeder omdat hij het verkeerde nummer doorgaf) en bellen in Pakistan met een Nederlands nummer is niet heel goedkoop met 2,7e per minuut. Goed, ik onbereikbaar via telefoon, maar wel via fb messenger. Na twee berichtjes kwamen ze vervolgens naar het hotel gecrosst en kwam alles gelukkig weer goed.

Met dat IAESTE me kwam oppikken besloten ze om me maar mee te nemen naar McDonalds voor ontbijt. "Dat ken je tenminste, want we willen je nog niet bombarderen met ons spicy food". Vervolgens gingen we naar de campus waar Ayesha, mijn contactpersoon, van veel mensen nogal de wind van voren kreeg vanwege haar wanoptreden. Ik kreeg behoorlijk wat handschuddingen van mensen en we reden daarna door naar een hostel. Maar denk bij hostel niet aan zo'n jeugdherberg waarbij je met z'n 10en op een kamer slaapt. Nee, je woont hier met 170 man samen in één gebouw. Er wordt voor je gekookt, 3 keer per dag. Er is een eigen TV-lounge, een fitnessruimte, een badmintonveldje, en een schoonmaakploeg. Daarbij heb je ook nog eens je eigen kamertje, zoals je hieronder kunt zien.

Ik werd ontvangen door de warden (opzichter) van het hostel, die me netjes uitlegde dat hij bijna te allen tijde wil weten waar ik ben. "Een beetje overdreven" denk ik bij mezelf. Ik doe die dag dan ook niet veel meer, helemaal gesloopt van de reis, de jetlag en de adrenaline van het avontuur van die nacht ervoor.

Het weekend ging lekker soepel. Ik maak kennis met de zon, die maar al te graag zijn warmte met Pakistan deelt en het toch een lekkere 40 graden laat zijn. Ik maak kennis met wat mensen hier en daar, en sta eigenlijk al heel snel te kijken van de openheid en gastvrijheid van de mensen hier in Pakistan. 't Zijn over het algemeen allemaal best wel toffe mensen. Allemaal erg vrij van geest, en ook moslim met volle overtuiging. Zo lopen vrouwen veelal in traditionele kleding rond, sommigen zich iets meer bedekkend dan anderen. Dit varieert van alleen torso en benen, tot ook de armen, tot het haar en soms zelfs het hele gezicht behalve de ogen. Bij de mannen draagt ongeveer de helft de traditionele kledij (wijde broek en lang wijd shirt), en de andere helft draagt 'westerse kleren', maar eigenlijk altijd in ieder geval een lange broek, en vaak ook een lang shirt.

Het weekend en de afgelopen dagen heb ik vooral ook een beetje de universiteit verkent, welke erg groot is. Ongeveer 2 bij 2 km. Oew, en ik heb een balletje geslagen bij het cricketspel haha! Hier wat fotootjes.

Ik zal zien of ik dit weekend nog een verhaal online kan gooien waar ik wat vertel over de hostels, de universeit en mijn uitstapje naar het Mariott hotel afgelopen maandag.

Groetjes!

Die shit is aan

De motoren beginnen te brullen, de B787 komt in beweging en daar ga ik dan. Op weg naar het onbekende ver van huis. Ver van huis. Ik besef ineens dat ik in nog geen dag tijd aan de andere kant van de wereld zal zitten.. . .

Op dat moment schiet het vliegtuig vooruit en word ik in mijn stoel gedrukt. "F*ck," denk ik bij mezelf, "was dit nou echt zo'n goed idee?" Tuurlijk is dit een goed idee. Anders had ik vast niet zo'n bizarre beslissing gemaakt. En met een gevoel van vastberaden ontwetendheid praat ik mezelf aan dat ik dit wel kan: "Komaan, ik doe dit gewoon. Wereld buiten Europa, here I come!"

Lift off...
Een traan van geluk wringt zich uit mijn oog.
Dag vertrouwd Nederland.

======================================

Inmiddels heb ik mijn eerste vlucht overleefd en sta nu op saunawarm Doha International. Ik zit nu over de helft, en met een goed uur zit ik weer in mijn volgende vliegtuig. Qatar airways houdt er in ieder geval van om haar klanten goed te voeden, want man, ik zit bomvol.

Wordt vervolgd.

Groeten vanuit Qatar