Op dezelfde dag als dat ik mijn laatste blog plaatste werd ik uitgenodigd door een paar labgenootjes (Usman, Rizwan, Hassan etc.) om 's avonds met ze te gaan eten. Dan mocht ik voor ze koken, op de manier zoals we dat gewend zijn in Nederland. Dat betekent dus, vrij weinig kruiden, zowiezo geen brood met aardappels en veel groente.

Ik had al eerder met ze gesproken over de Nederlandse keuken en wat eventueel mogelijk was om te maken hier in Pakistan, en ik kon niet veel authentiekers verzinnen dan (het o-zo vertrouwde) hutspot. Het bevat aardappels, en meer Oranje dan dat ga je niet vinden in elk ander Nederlands gerecht.

Met wat simpele ongemakken en onervaren koks als balast heb ik me die avond maar flink in het zweet lopen werken om zo eenieder te overtuigen van de geweldige Nederlandse keuken (want geef hoe, hoe briljant lekker is een goede stamppot?). En geloof 't of niet, maar het werkte. Stuk voor stuk vonden ze het allemaal erg lekker en werd het reservegerecht (roti met rund-iets) maar weinig aangeraakt. Nederland prachtland haha! Hier wat kiekjes:

We zijn op zaterdag met een hele groep naar Texila Museum geweest, een museum over de ruïnes van een oude beschavingen. En die beschavingen waren o.a. Boedhistisch, wat me toch wel enigzins verbaasde. Wat wel jammer was is dat je als buitenlander het 20voudige(!) betaald om het museum te mogen bezoeken. En om eerlijk te zijn, het stelde niks voor, en was ook echt niet meer waard dan 1,50e. Godsdienst is niet echt een vak dat op school gegeven wordt, noch aandacht aan besteed wordt op andere plekken, waardoor er ook vrijwel niemand ook maar iets zinnigs kon zeggen over wat we zagen.

Toegegeven is de onderwijssituatie in Pakistan niet heel sterk. Met een alfabetiseringsgraad van slechts 57%, en een school attendance rate van 66% helt dat ook allemaal niet heel erg mee. Daarbij komt ook nog eens de traditionele houding ten opzichte van gescheiden sekse, wat inhoudt dat jongens en meisjes gescheiden van elkaar worden onderwezen. In de steden wordt dit meestal niet gehanteerd, maar op het platteland nog wel, wat er helaas ook voor zorgt dat bijna twee keer zoveel mannen als vrouwen kunnen lezen en schrijven. Desalniettemin zijn er 224,000 studenten die een bachelor's of master diploma krijgen per jaar. Per jaar ja.

Maar goed, Texila museum. Een klein, muffig museumpje met giga veel beeldhouwwerkjes van allerlei formaten, van allerlei activiteiten en veel stupas. En uiteraard heel veel Boeddha's. Veel van de spullen komen van Jaulian, wat de overblijfselen zijn van een Boedhhistisch klooster ergens in de tijd 200 BC - 500 AC. En de bordjes vertelde precies wat je zag, maar verder geen betekenis, verhaal of verklaring waarom erbij. Jammer denk ik dan.

Desalniettemin werd er besloten om toch maar wat verkoeling op te zoeken en naar Khanpur Dam (uitspraak: Gaanpoer Dem). Daar hebben we eerst een stukje gevaren, en daarna hebben een paar van ons van een klifje afgesprongen. Wist je al dat Pakistanen over het algemeen niet kunnen zwemmen? Nou, ik ook niet. Dus dappere held Umair Hamid springt in het water met een reddingvest om, uiteraard nadat ik zeg dat 't allemaal niet zo moeilijk kan zijn met een vest. Maar goed, blijkbaar is het dat dus wel, want Umair had moeite om boven water te blijven en mijn geweldige groep 5 en 6 reddingszwemskills kwamen me nog goed van pas die dag haha. Uiteraard probeer je zo'n jongen aan te praten dat er met zo'n vest niet zoveel kan gebeuren enzo, maar ook maar enig idee van hoe hij moet zwemmen heeft hij compleet niet. We hebben in ieder geval goed gelachen in 't water.

Wat eigenlijk best wel bizar is aan dit blog, is dat er waarschijnlijk net zoveel Pakistanen als Nederlanders (en Belgen) zijn die dit zullen lezen. Ondanks de slechte vertalingen die google translate er af en toe uit spuit vinden de mensen die maar hier zien en spreken het blijkbaar ook helemaal geweldig om mijn ervaringen in woorden te zien staan. Zolang ze enig geklaag dat ik in mijn blog maar niet direct proberen aan te pakken vind ik alles best haha. Er is hier namelijk nogal de gewoonte om je uit te sloven voor je gasten, voornamelijk uit het buitenland. Dus als ik 't op een Nederlandse klaagsessie gooi, wat gewoon wel eens lekker is om te doen, word ik de eerstvolgende dagen aangesproken met de dwingende vraag of 't al mijn problemen zijn opgelost en of zij misschien daarbij mogen helpen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel fijn dat er mensen hier voor me klaarstaan als ik iets nodig heb, werkelijk waar. Maar ze maken van elke mug een olifant als het op dit soort dingen aankomt, en dat maakt ze soms stiekem een klein beetje opdringerig in die zin. Maar nogmaals, no offense [handsoff smiley].

Allah Hafiz (da-doei)