Afgelopen maandag werden Bill en ik meegenomen naar het (gouden) Marriotthotel in Islamabad. Wat een gigatent was dat, en wat een luxe. De reden dat we er heen gingen, samen met directeur Dr. Arshad van SEECS, was vanwege een workshopdiner van de "Entrepreneurship for Engineers and Scientists"-conferentie dat de hele afgelopen week heeft plaats gevonden. Oftewel, allemaal superslimme mensen bij elkaar gedrukt en samen met o.a. de ambassade van de VS mocht (lees:moest) je daar socialisen. Wat een toffe mensen waren dat allemaal zeg. Veel vrouwen, en veel mensen die duurzaamheidstudies hadden gedaan. In ieder geval een hoop mensen met een goede visie voor de toekomst. Daar kan ik nog wel wat van leren, met m'n 'ik weet niet wat ik wil'-attitude.

Uiteraard was vorige week ook het begin van mijn stage. Helaas komt mijn stagebegeleider, Dr. Irtaza pas de twaalfde juni weer op de universiteit, dus tot die tijd heb ik een tijdelijke stagebegeleider. Dr. Yasar, de man die ervan houdt veel en snel te praten, lang haar heeft en maar wat trots is dat hij zijn master (of doctoraal) in Japan heeft gehaald en daardoor nu vloeiend Japans spreekt. Maar verder is het een hele toffe meneer! Volgens velen zelfs een van de betere docenten.

Dr. Irtaza is alleen wel een van de weinigen met kennis van luchtvaarttechniek. En gezien hij er niet is, moet ik mij tot die tijd maar bezig zien te houden met andere dingen. Daarom werk ik nu aan een projectje voor het bedrijf dat de officiële wk-voetballen maakt. Die worden gewoon in Pakistan gemaakt! Mijn taak is nu dus om met behulp van een camera erachter te komen of een bal de goede maat heeft, en geen rare afwijkingen vertoont qua rondheid. En dat alles op een paar millimeter nauwkeurig. Met andere woorden, verdraaid lastig. Desalniettemin is het wel ironisch dat ik nu aan dingen werk die ik in mijn masterprogramma heb gezien en niet in mijn bachelor.

Ik had in mijn vorige blog beloofd dat ik nog wat zou zeggen over de universiteit zelf. NUST (National University of Science and Technology) is de grootste en hoogst aangeschreven universiteit van Pakistan. Met niet alleen campussen in Islamabad, zit NUST Pakistan ook in Karachi, Rawalpindi en Risalpur. En je moet nagaan dat deze universiteit pas net zo oud is als ik! NUST kan je zien als een joint-venture met het leger, die in eerste instantie NUST opbouwde om Pakistaanse militairen te trainen. Later heeft men er een publieke universiteit van gemaakt, maar nog steeds zijn de militaire roots goed terug te vinden.

Zo is er erg veel bewaking, en kom je het terrein ook echt niet op tenzij je daar de juiste bevoegdheden voor hebt (of bij de juiste personen in de auto zit). Verder heeft elk gebouw (zowel hostels, als student centres, als campussen/faculteiten) de nodige beveiliging staan. Naar mijn idee misschien niet altijd even fris en fruitig meer, maar het geeft wel een gevoel van veiligheid en goede organisatie. Ow, en ze zijn dol op prikkeldraad!

Voor NUST Islamabad zijn er per jaar ongeveer 25.000 aanmeldingen, met maar 400 plekken per faculteit (of campus zoals ze hier zeggen). Je mag dan ook niet exact kiezen wat je wilt gaan doen (je mag slechts kiezen of je een management-, medische- of ingeneursstudie wilt doen), maar op basis van je ingangstest wordt je bij een bepaalde studie ingedeeld. Sommige studies, zoals die van SEECS (school of electrical engineering and computer science) staan hoger aangeschreven, dus daar komen de beste 400 mensen terecht. De volgende 400 gaan dan naar chemical, of mechanical. En zo gaat het verder totdat alle campussen vol zitten. En dan worden er helaas elk jaar een groot aantal mensen afgewezen.

Islamabad zelf is ook erg jong. Ontworpen door een stel Europeanen (Griekse!) en gebouwd vanaf de jaren 60, is het een stad die opgebouwd is uit vierkanten sectoren. En elke sector is onderverdeeld in 4 kwadranten, met elk een eigen Markaz (markt) in het midden. En er is een grote markaz in het midden van de sector. Google maps laat de sectoren heel mooi zien. (NUST is H-12)

Maar ondanks deze structuur en organisatie op hoog niveau, is daar weinig van te merken als je door de stad rijdt. Nou ben ik als pussy-nederlander natuurlijk qua verkeer ook niet veel gewend (ik vind de steden in Frankrijk al een drama), maar het gaat er hier behoorlijk bizar aan toe. Toeteren is hier heel normaal, net als met je lichten knipperen. Daarmee wordt nl aangegeven dat je er graag langs wilt. Echte belijning bestaat niet of nauwelijks, behalve aan de zijkanten (en ook lang niet altijd). En er zijn maar zeer weinig regels. Voorrangsregels bijvoorbeeld, die hebben ze niet. "Eerst de één en dan de ander" luidt hier de vuistregel.

Ik moet wel zeggen dat het verkeer me op de een of andere manier fascineert. Omdat het zoveel anders is dan dat ik gewend ben (had ik aggressie al genoemd?) en omdat er zoveel verschillende soorten voertuigen en verschijningen rondrijden, -lopen of -huppelen raak je eigenlijk nooit uitgekeken. Kijk zelf en oordeel:

[videootje]

Dit videootje heb ik afgelopen weekend geschoten. Ik ben nl samen met Bill en Yousaf de Host naar Murree geweest, een populair toeristendorpje in de bergen ten noorden van Islamabad. De verkoeling was echt heerlijk. Even geen 35-40 graden, maar gewoon lekker 25-30. Dat deed me wel even goed! Hier wat fotootjes.

Het was trouwens erg grappig om te zien hoe graag mensen aandacht van zo'n alien als ik willen. Ik ben toch meermaals gevraagd om even op de foto te gaan. En Pakistanen hechten erg veel waarde aan handenschudden, dus ik denk dat ik zo'n 100 handjes wel heb geschud ofzo. Gekkenhuis!

Dit weekend zijn we ook de Margalla heuvels opgereden, en hebben we geluncht bij Munal. Geweldig uitzicht, en er speelde gezellige traditionele muziek. Dat wilt zeggen een kerel op een Tabla (twee bongo-achtige trommeltjes) en een kerel op een harmonium (een accordeon in pianovorm, met luchtpomp aan de achterkant), en die zong er ook bij =).

Zoals ik al eerder zei is de temperatuur hier hoog. Actief proberen te zijn met 40 graden is niet heel erg makkelijk. Ook slapen is niet heel chill, want alhoewel het wel een beetje afkoelt in de avond, is 28 graden geen abnormale zaak hier. Ik ben mezelf dus maar aan het aanleren om met mijn plafondventilator aan te slapen.

Gelukkig heb ik, als buitenlandse student een airco-apparaat gekregen - da's dat grote apparaat die in je op de foto's van mijn kamer kan zien in m'n vorige blog. Maar dat ding blaast alleen maar lucht van dezelfde temperatuur. Of dat dacht ik tenminste. Blijkbaar moet je water in zo'n apparaat gieten, ook al is daar geen opening voor. Weet ik veel hoe dat zo'n ding werkt! Gelukkig bracht Sohail, die me de eerste paar dagen een beetje wegwijs heeft gemaakt, me met veel gelach duidelijk dat ik toch een domme jongen was omdat ik dat niet wist.

Dus met wat koele lucht in mijn kamer erbij hoop ik dat ik het nog wel vol kan houden voor een tijdje. Ik heb nu in ieder geval wat verkoeling in mijn kamer, en er is me zelfs al aangeboden om naar een kamer op de begane grond te verhuizen. Dat schijnt nog koeler te zijn!

De volgende keer zal ik vertellen over hoe ik (hopelijk) van mijn al bijna een week lang durende diarree afgekomen ben. Ik zal de details dan wel een beetje achterwegen laten. Voor nu, nog een paar selfies en dan zijn we weer weg.

Toedels!

Ps: Voor de fotoliefhebber, ik houd mijn foto's bij op mijn google+ account (iets met veel ruimte enzo)